فضیلت و اعمال روز مباهله

روز بیست و چهارم این ماه ] ذى الحجه [ بنا بر اشهر روز مباهله است، و بعضى روز بیست و پنجم، و بعضى

بیست و هفتم این ماه گفته اند. و اگر در هر یک از این دو روز بلکه در روز بیست و سوّم نیز اعمال این روز را بجا

آورند نیک است.

و سبب فضیلت روز مباهله به طور اختصار آن است که: چون حضرت رسول(صلى الله علیه وآله)رسولان

فرستاد به سوى نصاراى نجران که اعظم تر سایان عرب بودند و ایشان به کتب خود رجوع کردند و اوصاف آن

حضرت را در جمیع کتب انبیا مشاهده کردند، حبّ دنیا بر اکثر علماى ایشان غالب شد و ایمان نیاوردند و هفتاد

نفر از علما و عُظَماى خود را فرستادند که صفاتى که در کتب سابقه براى حضرت رسول(صلى الله علیه وآله)

دیده اند مشاهده نمایند و به مدینه داخل شدند و صفات را موافق یافتند و حضرت رسول(صلى الله علیه

وآله)حجّت هاى شافى بر ایشان تمام کرد و باز بعضى از ایشان به سبب حبّ ریاست و اغراض باطله مضایقه

کردند در ایمان آوردن. و حق تعالى آیه مباهله را فرستاد; پس حضرت رسول(صلى الله علیه وآله)عبا بر دوش

مبارک گرفت و حضرت امیر المؤمنین و حضرت فاطمه و امام حسن و امام حسین(علیهم السلام) را در زیر عبا

داخل کرد و گفت: «پروردگارا هر پیغمبرى را اهل بیتى بوده است که مخصوص ترین خلق بوده اند به او;

خداوندا اینها اهل بیت من هستند، پس از ایشان بر طرف کن شکّ و گناه را و پاک کن ایشان را پاک

کردنى([۱])». پس جبرئیل نازل شد و آیه تطهیر را در شأن ایشان آورد. پس حضرت رسول(صلى الله علیه

وآله)این چهار بزرگوار را بیرون برد از مدینه براى مباهله و چون نصارى حقّیت آن حضرت را دانسته بودند و بعد از

ایستادن حضرت با آن بزرگواران در مقام مباهله آثار نزول عذاب در زمین و آسمان ظاهر شد، و عالم بزرگ ایشان

گفت: به خدا قسم که من روى چندى مى بینم که اگر دعا کنند که کوهى از جاى خود کنده شود، هر آینه

کنده خواهد شد. جرأت مباهله نکردند و استدعاى مسالمه و مصالحه کردند و بنا شد که هر سال جِزیه دهند.

پس حضرت به امر الهى قبول فرموده، نفرین نکرده و جزیه قرار داد.

این مختصرِ قضیّه است وعلماى شیعه و سنّى آن را ضبط نموده اند و فواید بى شمار و فضایل بسیار از براى

اهل بیت آن حضرت به خصوص براى امیر المؤمنین(علیه السلام) از این واقعه استنباط نموده اند. و زمخشرى

در کشّاف و محمّد بن طلحه شافعى در مطالب السّؤول به بسیارى از آن اشاره نموده اند و ] این [ رساله را

گنجایش ذکر آن ها نیست.

و نیز از جمله امورى که در این روز واقع شده و باعث مزید فضل آن گشته، آن است که حضرت امیر

المؤمنین(علیه السلام)در این روز انگشتر خود را به سائل بخشید در حال نماز و آیه کریمه (إنَّما وَلِیُّکُمُ اللّهُ) که

نصّ صریح بر امامت اوست نازل شد، و امامت آن حضرت بر اصحاب بصیرت هویدا گردید.