عنایت امام حسین علیه السلام به زائرین خود

مرحوم سید عبدالحسین، کلیددار حرم امام حسین علیه ‏السلام بود، مى‏ گفت:

پدرم شبى در حرم مطهّر مى‏ بیند عربى پا برهنه و خون آلود و کثیف، خود را به ضریح مى ‏مالد و عرض حال مى‏ کند! آن مرحوم دستور مى ‏دهد عرب بى‏ ادب را از حرم بیرون کنند. در حال بیرون رفتن عرب مى ‏گفت: اى حسین من گمان مى ‏کردم اینجا خانه توست، اکنون فهمیدم که خانه دیگرى است!

همان شب آن مرحوم در خواب مى ‏بیند که امام حسین علیه ‏السلام در صحن مطهر روى منبر تشریف دارند و ارواح مؤمنین حضور دارند آن حضرت از خدّام خود شکایت مى ‏کند. کلیددار عرض مى ‏کند:یا جدّاه! مگر چه خلاف و بى‏ ادبى ازما صادر شده است؟!
امام مى‏فرماید: امشب عزیزترین مهمان‏هاى مرا از حرم با ناراحتى بیرون کردى، من از تو راضى نیستم و خدا هم از تو راضى نیست، مگر اینکه او را راضى نمایى!
عرض مى ‏کند: یا جدّاه او را نمى ‏شناسم و نمى ‏دانم کجاست!!
فرمود: الان درخانه حسن پاشا (نزدیک خیمه گاه) خوابیده و به حرم خواهد آمد، او با ما کارى داشت که انجام دادیم و آن شفاى فرزند مفلوجش بود. فردا با قوم و قبیله ‏اش به زیارت مى‏ آیند، پس به استقبال آن‏ها برو.

از خواب که بیدار مى شود، باچند نفر خدّام مى‏ رود و در همانجا که امام فرموده بود، او را مى‏یابد و دستش را مى‏بوسد، و با احترام او را به خانه ‏اش مى‏آورد و خوب از او پذیرایى مى ‏کند. فرداى آن شب هم به اتفاق سى نفر خادم به استقبال او مى‏رود. چند قدم که بر مى ‏دارند مى‏بینند، جمعى شادى کنان بچه مفلوج آن عرب که به عنایتامام حسین علیه‏ السلام شفا یافته را مى ‏آورند؛ و همه با هم به حرم مطهر مشرف مى ‏شوند.

 منبع : سایت گلستان کشمیری